Pasaba por aquí...

A condición básica da existencia pareceme que é a "soidade". Nacemos sendo agradables para nosos pais, inocentes, inofensivos, dependientes. Cando algo nos falta choramos, gritamos...e si temos sorte aparecerá unha nai que nos satisfaga. Crecemos e as cousas non son xa tan fáciles. É posible que haxa persoas que se sentiran sempre acompañadas, pero no propio significado da palabra acompañado xa se está recoñecendo que partimos dunha situación existencial de soidade....

Nesa soidade, cando non topamos unha maneira de encaixalas "nosas necesidades" no "grupo" ou no mundo aparece a "angustia".

Tentando solucionar ese "estado" podemos acabar aceptando solucións que nos acaban quitando cousas importantes como a liberdade, a ledicia de vivir, ou simplemente sentirse un mesmo...

Falo de solucións como:

-  Despreocuparse desta vida coa fantasía de que a verdadeira vida está despois da morte.

-  Abandoarse diante do primeiro "pastor" que nos apareza.

- Conseguir "diñeiro" e "altura social" a calquera prezo.

- Aceptala "autodestrucción" como vínculo de unión cos demáis.

- Deixarse caer no odio inxustificado a "outros grupos".

Eu desde logo non sei cal é a saída, pero simplemente con non entregarme a esas vías xa conseguín moito. Teño carencias, e problemas, vou tirando como podo, pero só o feito de non aceptar unha destas solucións fáciles á primeira de cambio, deume moitas posibilidades para ir descubrindo o aberta e misteriosa que é a existencia propia e axena.

Aceptar esa "falta", deixalos interrogantes abertos para seguir buscando, pesa-las ideas con espíritu crítico, non me dá unha "solución absoluta" pero polo menos permíteme manter un certo grao de inquedanza ante as cousas tendo xa 40 anos.

Parece sinxelo, pero somos animais sociais, e a "manada" pesa moito.

Si nos dín que temos que ser "superiores" aos nosos veciños en "algunha cousa" creo que temos que preguntarnos antes ¿Para qué?¿Por qué?...É convinte ter cuidado de non acabar conseguindo "medallas" en obxectivos que non son os "nosos", non vaia ser que cando miremos atrás no camiño nos demos conta do "erro de dirección". Si acabamos "fanatizados" será moi dificil sair do aramio de espiño.

Si unha "manada" nos "humilla" , nos "discrimina" , nos "desprecia" ou nos "ignora" por non pensar ou comportarnos según o seu "modelo", hai moitas "manadas" no mundo, e algunha haberá que nos acepte tal como somos. E si non é unha manada, uns poucos amigos, ou unha parella sirve para ir tirando.

Para xogar a ser só manada xa están as ovellas e os lobos. A manada é importante e absolutamente necesaria, pero a existencia é algo individual e intransferible.

Existo, son de carne e oso, estou pegado a un mundo que da voltas sobre sí mesmo cada 24 horas, os demáis déronme moitas decepcións pero tamén alegrías, erro moitas veces, pero aínda sigo vendo claramente que para o ser humano non hai nada escrito.

Segundo tódolos datos que se dispoñen ata o de agora, a materia que nos da forma forxouse nas estrelas, o impulso que nos da vida é unha forza bruta inherente á propia estructura da materia, pero a consciencia da nosa propia "existencia" danos os ladrillos para constuir o noso propio mundo, sen convertilo nun exercicio de copia e dictado.

Publicar entrada