Gràndola, vila morena (esa emoción)

A semana pasada vín aos irmáns portugueses cantando a "Gràndola" no Parlamento Portugués, facendo calar coas súas voces o discurso do presidente e tiven que contelas bágoas. Foi a canción que quedou coma símbolo da Revolución dos caraveis e que permitiu a instauración da Democracia en Portugal.

Ogalla que a xente acabe entrando con carabeis nos Parlamentos e nos Bancos; aínda que non nos queiramos enteirar só depende de nós construir unha sociedade máis xusta.

¡Que os que teñan éxito desfruten do que consigan honradamente! pero non se pode "tolerar" que só haxa sitio para o 74% da poboación, e unha gran parte desta poboación activa vaia cara unhas condicións de case-excravitude pola única razón de seguir mantendo os mesmos "beneficios financieiros" para as persoas que se adiquen á sobrevalorada laboura da  "especulación".

Non podo negar que case choro ao velos, é unha mágoa díficil de levar saber que eses sentimentos tan fermosos, tan éticos, son logo transformados e destruidos no exercicio do poder. Acaso na historia de Xesús de Nazaré se fala de matar, torturar e discriminar? eu teño a impresión que non, pero a historia da Inquisición e da Igrexa Católica aí está, coma un monumento en pedra á fraxilidade da nosa psique.

Grândola, vila morena

Terra da fraternidade
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade
Dentro de ti, ó cidade
O povo é quem mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade
Grândola a tua vontade
Jurei ter por companheira
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade