A sorte no futbol

Falando do futbol serio, ese no que parece que se decide algo si gana un equipo ou o outro, ou si un queda na clasificación máis arriba ou abaixo. Tratase dun xogo colectivo, pero tamén individual porque necesita das aportacións das habilidades de cada xogador, incluindo imaxinación, intelixencia, táctica, forza, calidade técnica, seguridade, responsabilidade, ambición, e liderado.

Sendo un xogo tan serio aparecen como na vida Deuses axudando a uns e perxudicando a outros. Moitos xogadores rezanlle a Alá, a Deus, a Yavé, ou a Jehová, como se estes Deuses non tiveran nada mellor que farcer un sábado pola tarde que ver un Extremadura-Levante. Si se tratara dunha final do Campionato do Mundo ainda se entende, soe ser unha data máis sinalada no calendario e poida que lle interese aos do maís alá definir quen é máis merecedor da gloria.

Tamén, relacionado coa parte máis eterea do futbol, aparece entre os motivos da derrota "a mala sorte". A sorte existe, ninguén pode controlar tódolos factores que influen nun acontecemento, pero hai que reducila a súa xusta medida. Por exemplo vas tirar a gol e saeche unha toupeira nese preciso momento no que rematas, ou saelle unha bocha ao balón e mándala ao graderio..., pois sí, ahí sí, pero co campo chán e un balón normal, darlle ao poste non é mala sorte, habela mandado 20 cm máis abaixo, ¿quén cho impide?, ¿de quén é o pé que impactou ao balón?.

A decisión errónea, ou o acto fallido sempre estan ahí, sempre é posible na natureza, hai que aceptalo, incluso un lagarto pode entrar nunha cociña co piso pulido e recén fregado, por moite que patine e se desespere, está en perigo, non pode meterse no seu burato. Decides algo e saeche mal, non se pode controlar tódolos factores, pero forma parte das posibilidades existentes. Normalmente equipos que fan un fútbol mediocre, que non aportan nada máis que os demáis, queren ganar e ter boa sorte, simplemente por ser "eles mesmos", e por crer que a sorte a reparte un crupier sentado nunha nube de algodón, ao que se pode conmover chorando, e créndose mellores moralmente que os demáis.

Non creo que se morra ninguén por aceptar que eres un xogador máis, que estas nun equipo máis, e que si non se aporta máis que os demáis, pódeche sair a ficha negra de vez en cando, igual que lle pode sair ao veciño.

Non me acabo de crer que se lle vai enviala derrota ao rival polo simple feito de agachala cabeza diante do Xuiz divino. Hai unhas regras que nos demos para xogalo partido, hai que respeitar iso, o demáis é talento e traballo, ganar e perder forman parte das circunstancias que ten que vivir un xogador.

Regalámonos a nós mesmos o código civil e os dereitos do ser humano despois de miles de anos cheos de sangue e sofrimento, non vexo nada bó en agachala cabeza esperando desde o máis alá a "boa sorte para nós mesmos" , sen decatarnos de que somos nós quen facemola obra de teatro, non hai intervención de ninguén, agás de algún árbitro con prexuizos ou corrupto, que quere mangonealos resultados ao seu gusto ou beneficio.

Un anaco de futbol

Xoguei a futbol durante moitos anos, e aínda xogo agora. É un xogo sorprendente que se parece moito á propia vida e quizais por iso ten tanto éxito.

O normal é que un xogo de pelota se fixera predominantemente coas mans coas que temos máis habilidade, pero a uns ingleses ocurriuselle facelo exclusivamente cos pés, unha idea que parecía nun principio surrealista, provocando unha separación do  roogby moi exitosa.

Os elementos para que se dé un partido son dous equipos, un campo, unha pelota, unhas regras, e si se vai moi en serio un arbitro.

"O Campo", considerase calquera sitio onde se vaia xogar, nunha leira, na carretera agardando polo bús escolar, nunha terraza, no corredor do teu piso, nun descampado do barrio ou mesmo nun campo de futbol.

"O Equipo", póde estar constituido polo número de xogadores que se queira, o número oficial son 11, pero pódese facer desde un xogador, dous, ou polo número total de asistentes dividido a metade.

"A pelota", sirve calquera cousa que non provoque dano nos pés e que sexa máis ou menos esférica, o normal é un balón de coiro.

"As regras", están as básicas, non tocalo balón coa mán e non dar patadas ao rival, as demáis son variables. Como na vida hai quen se pasa do límite e soe ser castigado, pero tamén como na vida ese límite é flexible e depende dos criterios do arbitro se o hai, do grande e parvo que sexa o infractor, e das ganas de seguir xogando.

Personalmente endexamáis o pasei mellor que xogando ao fútbol anarkiko da miña infancia, o tempo non se medía, o xogo duraba ata que te cansabas, a estratexia non existía, o balón era na maioría das veces unha pelota de plástico medio pinchada, unha liña de banda era o desnivel coa levada e a outra as silvas do monte, como porteria dúas pedras, como criterio de falta o ruido da patada, ou a queixa sinceira, o campo era asimétrico, e aínda tocándoche o campo grande, a veces ganabas.

Apareceu un mono sen pelo.

Un mono sen pelo apareceu no mundo. Apareceu lentamente, non o fixo correndo ou sendo máis forte, senon pola necesidade de usalo seu cerebro.

Segundo dín os estudiosos do tema unha decisión sutil marcou a distinta evolución de dúas criaturas iguais.  Unha decisión que provocaria o cambio do 1% dos seus xens ao longo de millóns de anos.

A novedade consistiu en que ante a falta de árbores, e a necesidade de baixar ao chán, uns optaron por usar só as dúas patas posteriores, e outros por apoiarse comodamente nas catro patas, quedando as mans desdes últimos máis limitadas para o seu uso.

Liberalas mans, conseguir máis destreza, perder capacidade de vivir nas árbores, verse ao mesmo nivel que os depredadores e comezar a facer instrumentos, obrigouno a usalo seu cerebro. E xa se sabe que o exercicio fai o músculo, canto máis usaba esa materia branda situada no seu cráneo máis éxitos e seguridade vital conquistaba. A natureza topara unha nova vía para o mono sen pelo, os individuos, ou grupos de maior  capacidade mental sobrevivían e dominaban a situación.

Acabou sendo máis intelixente que o resto dos monos.

A súa habilidade deulle ferramentas coas que matar. Podía usalas co resto dos animais para conseguir carne, para amansalos, para vestirse coas súas peles, para facer cremas das súas graxas, como forza de traballo, e incluso como saída para un novo pracer, o pracer de xogar co sufrimento alleo. Podía dominar a natureza, podía e faciao.

Decatouse de que estas ferramentas tamén lle eran útiles cos seus semellantes. Podía e fíxoo, matou, ameazou e dominou aos demáis.

Desde ese primeiro enxeño para matar que lle deu tanto poder, a súa imaxinación foi cada vez máis fertil, a súa sensación de poder foise cada vez inflando máis. Podía dominar aos demáis, e xa endexamáis rematou esa loita por dominalo veciño.

Co tempo illouse en cidades do suxo chán, e dos perigos da natureza. De cotío tiña morriña do aire limpo e puro dos seus comezos, soñaba que nalgún momento fora quen de ser libre. Cada vez máis é escravo dos seus inventos, das súas ferramentas e o horizonte enchese de néboa. Inventa novas ferramentas para librarse das vellas, e acaba máis encadeado aínda.

O mono sen pelo chegou a levar moi mal iso de ser un tipo de mono, un mono un pouco máis intelixente, pero un mono ao fin e ao cabo, non podía ser, a súa orixe tíña que ser superior, e tiña que ter un destino superior, pero ¿cal?¿cara a onde camiñaba?.

Corría e corría, escapando do presente, escapando de si mesmo. No futuro seremos mellores, diciase a sí mesmo, e seguía insistindo nos mesmos erros. Conseguíu ir a Lúa, quizais para demostrar que tiña o poder de estar aquí ou irse para sempre, quizais para comezar a buscalo seu destino nas estrelas, ou quizais para conseguir máis poder..dominalo Universo, cantas películas levamos visto sobre guerras galácticas.

Algúns monos sen pelo pensan que "os líderes saben onde os levan porque son os líderes", os lideres pensan que "hai que facerlles crer que saben onde os levan para seguir sendo líderes" e así van todos xuntos, en manada, porque sen a manada non é ninguén.

Hai un mono sen pelo dando voltas nun grao de area que navega por un universo sen fin.

Elucubremos pois o que nos veña en gana, i eliminemos ao que non pense cama nos, pois este é o criterio de verdade predominante da nosa especie.

Pescando no río Tea

Ía de ruta polo rio Tea e vin un pescador en col dunha rocha maldicindo. O home estaba enfurruñado co rio, coa cana, cos peixes, cos outros pescadores, e coa climatoloxía. Máis adiante estaba outro enfurruñado consigo mesmo pola mesma circunstancia que o anterior, os dous levaban a cesta baleira.

Un miraba para fora, e outro miraba cara adentro. Dinme conta que non habia unha formula matemática, nin un esquema sinxelo que che permita saber cal é a actitude máis axeitada, máis creo que a cuestión é achegarse o mais posible á verdade, independentemente do elemento que ún comece a mirar como causa. 

Si non hai peixe no río, si os peixes dese río son especiais e non atenden aos típicos enganos dos pescadores, si non se pode pescar co tempo metereolóxico que hai, si pasaron antes outros pescadores, si os peixes  coñecen persoalmente aos dous homes e recibiron o encargo do señor da sorte de non picar nos seus anzois, a actitude xustificada sería responsabiliza-las circunstancias pola cesta baleira.

Pero si hai peixe, e os dous pescadores non teñen nin coñecementos nin as maneiras necesarias para pescar ben, sería a actitude do segundo a máis axeitada.

Todo é posible, mesmo pode ser que ningún saiba pescar, nin haxa peixe. Máis tranquilo irase para a casa o que apunta cara a falla de peixe, que o que apunta a súa falla de coñecementos. Pero cando haxa peixe no rio si o segundo decidiu aprender para arranxalo problema terá vantaxe sobre o que apunta sempre á falla de peixe como causa.

Para min a mellor actitude é a combinada, ainda que se empece mirando cara unha dirección, mirar tamén nas outras.

Si comezas enfurruñándote co rio, vaiche ir ben para sacala rabia da frustración fora, e si posteriormente vas reparando que pode ser que non saibas pescar axeitadamente, podes acabar pescando. Agora si non sabes, e cargas contra todo sen darte conta de que eres ti o que tes que mellorar, non creo que vaias a ningún sitio.

No segundo caso si o pescador mira para sí axudaralle a decatarse de que precisa mellorar e pescará outro día. Pero si non hai peixe e só sabe mirar para sí acabará nunha desesperación perpetua.

As receitas débense por en "corentena", no rio sempre hai quen pesca máis ca tí, si te pasas de autocrítica e autoesixencia podes acabar por non desfrutar da propia actividade pesqueira. Como nada che vale, xa non te fixas no devalar do rio,  nin nas carballeiras que o arrodean, nin nas pedras traballadas en miles de anos, só ves a túa incapacidade para chegar ao máis alto da escala de pescadores, e aínda chegando sempre haberá quen non te ve de número un.

Por outra banda a falta de algo de autoesixencia, e autocrítica, pódete levar a aceptar unha ensinanza errónea como auto de fé e non aprender a pescar endexamais por tí mesmo.

Quizais sexa por iso que os sabios do pasado deixaron escrito que a virtude está no punto medio.