A liberdade e o principio de indeterminación de Heisenberg.

Si non existira a liberdade o cerebro non sería necesario, ou polo menos gran parte del. Si somos o único mono que ten o control débese a capacidade de tomar decisións, e iso cambiou a historia dun simple mono subido na súa cómoda árbore.

O determinismo desexa conxelala vida nunha estructura morta que se poida percorrer de adiante cara atrás e de atrás cara adiante. O espazo tetradimensional con todo o que ocorre nel quedaría perfectamente despregado coma un mantel nunha verde fraga. Un xigante como Einstein, enamorado da súa ensoñación e creo que no fondo dos seus prexuizos "relixiosos" pasouse décadas da súa vida negando as evidencias que mostraban a mecánica cuántica e tratando de salvar un universo perfectamente ordeado. A Newton sucedeulle algo parecido e quedouse convencido de que xa o sabía todo e que só lle quedaba atopalo seu "creador" nas follas do Seu Divino Diario.

A mecánica cuántica nace dunha e desenrolase a partires dunha limitación extraordinaria, "a imposibilidade de determinala posición e a velocidade nun momento determinado na historia dunha partícula subatómica", é a evidencia máis palpabel do infinitamente enraizada que está a indeterminación na natureza. 

Segundo tódalas evidencias científicas atopadas ata o momento e baseándose no que se coñece como "cosmos observabel", é posibel que todo xurdira da nada. 

É posible tamén que ao final a orde "material" do universo chegue ao desgarramento e a aniquilación de toda estructura, é dicir, un viaxe ata outra nada.

E no medio, ¿qué hai?, pois "vida" que non é pouco, unha minúscula, case insignificante, cantidade de materia con certa autonomía, que se retro-alimenta, que morrerá, que sigue o seu curso mentras exista enerxía para alimentar ese impulso.

E no medio de esa materia viva, nos, que fomos conquistado a posibilidade de vivir de forma "consciente" a nosa existencia, e ¿cómo?, tomando "decisións". Por iso creo que a "libertade" está implícita no "consciente", pero non aparece en estado "inconsciente".

Poderíamonos aferrar a un determinismo oculto á nosa sabedoría, dicindo que un electrón é demasiado pequeno para ser "visto", que en realidade pode ter traxectorias determinadas pero nos non podemos "coñecelas". Ben, si existe unha limitación do noso coñecemento, estamos igualmente en mans da consciencia e da libertade, xa que temos que vivir co que sabemos, aproximándonos o máis posibel á realidade para tomar decisións que nos den a posibilidade de seguir disfrutando de estar vivos. Sexa real unha cousa ou a outra, o certo é que o coñecemento da realidade última non está nas nosas mans e polo tanto debemos aplicalo principio de indeterminación.

Toda ideoloxía i educación que peche a fiestra ás preguntas, levaranos á perda da "consciencia", e finalmente á perda da "libertade" e a volta á cova das sombras e as cadeas.