O lagarto Xoaquín levantouse como cada mañá no seu húmido burato, sentíase frio e famento, pola súa "mente" non pasaba outra cousa que non fose sair ao sol, e zamparse un bó saltón.
Agardou quedo por algún desgraciado que se achegara ao seu dominio. Non sabía porque facía aquilo, pero repetíao todolos días e íalle ben. Achegouse unha mosca, íase pousar alí mesmo, nunha áxil e feroz manobra, cazouna, pero esvarou na pedra. Coa barriga chea comezou a caír valado abaixo sen dar creto ao que lle estaba pasando, non sentía nada baixo súa, e ía como frotando. Acabou o voo de súpeto, estaba no chan, case se aleixou, deu unha rápida reviravolta e púxose de pé.
Agardou quedo por algún desgraciado que se achegara ao seu dominio. Non sabía porque facía aquilo, pero repetíao todolos días e íalle ben. Achegouse unha mosca, íase pousar alí mesmo, nunha áxil e feroz manobra, cazouna, pero esvarou na pedra. Coa barriga chea comezou a caír valado abaixo sen dar creto ao que lle estaba pasando, non sentía nada baixo súa, e ía como frotando. Acabou o voo de súpeto, estaba no chan, case se aleixou, deu unha rápida reviravolta e púxose de pé.
Por sorte non había un lagarto morto no medio do camiño, podrecendo baixo o mencer do día, senon que estaba agabeando pola empinada parede para voltar a súa humilde casa.
Estaba adoecido, e pasouse o resto do día tirado na pedra da entrada, desfrutando das raiolas do sol. Cando finou o solpor, e ventou algo de fresco meteuse no burato esperando a mañá do seguinte día.
Ningún comentario:
Publicar un comentario