creatividade

Paréceme que a nosa mente funciona de maneira parecida ao proceso evolutivo. Para a tarea creativa lanzamos hipóteses, imaxinamos solucións, posibilidades...logo comprobamos si ese modelo imaxinado, si esa posibilidade resiste a realidade. Funcionamos así en case tódolos ámbitos, creo que tamén na nosa vida íntima, pero neste ámbito hai posibilidades as que nos aferramos como un naufrago ás táboas de madeira.

O mundo funciona como un autoconstructor cego, posee en si mesmo as unidades básicas e as normas de interacción entre as pezas. A partir do momento cero, e despois do lanzamento dos dados, só se dará vida onde sexa posible que se dé. O mundo seguirá lanzando e lanzando dados, ata que se dé a combinación orgánica que acabe sobrevivindo. E cando iso pasa, sigue e segue lanzando dados infinitas veces, comprobando unha e outra vez que posibilidades novas poden caber nese organigrama vivo. Pasiño a pasiño, cada pouco máis alá, cunha velocidade cansina, sen presa, empregando miles de millóns de anos.

Pero o mundo non elimina os modelos antigos por capricho, toda especie, todo posible organismo que poida sobrevivir nese entorno, vive, vive miles e miles de anos.

Nos nembragantes somos froito da competición por dominar ao outro, e os froitos da agresividade desatada son doces no inmediato...pero a medio e longo prazo son amargos.

Non sei a onde imos nesta carreira de tolos, ¿quén nos vai dar un premio a tanto sacrificio?....Nós mesmos escribimos a nosa Historia, destacando o "importante", ¿Non é importante como se consiguen as cousas? ¿A onde imos con tanta mentira?, ¿E si o importante é a existencia do individuo para que insistir na criación de masa inconsciente? ¿Para qué sirve convertirnos en humano-cucarachas?.