Xoguei a futbol durante moitos anos, e aínda xogo agora. É un xogo sorprendente que se parece moito á propia vida e quizais por iso ten tanto éxito.
O normal é que un xogo de pelota se fixera predominantemente coas mans coas que temos máis habilidade, pero a uns ingleses ocurriuselle facelo exclusivamente cos pés, unha idea que parecía nun principio surrealista, provocando unha separación do roogby moi exitosa.
Os elementos para que se dé un partido son dous equipos, un campo, unha pelota, unhas regras, e si se vai moi en serio un arbitro.
"O Campo", considerase calquera sitio onde se vaia xogar, nunha leira, na carretera agardando polo bús escolar, nunha terraza, no corredor do teu piso, nun descampado do barrio ou mesmo nun campo de futbol.
"O Equipo", póde estar constituido polo número de xogadores que se queira, o número oficial son 11, pero pódese facer desde un xogador, dous, ou polo número total de asistentes dividido a metade.
"A pelota", sirve calquera cousa que non provoque dano nos pés e que sexa máis ou menos esférica, o normal é un balón de coiro.
"As regras", están as básicas, non tocalo balón coa mán e non dar patadas ao rival, as demáis son variables. Como na vida hai quen se pasa do límite e soe ser castigado, pero tamén como na vida ese límite é flexible e depende dos criterios do arbitro se o hai, do grande e parvo que sexa o infractor, e das ganas de seguir xogando.
Personalmente endexamáis o pasei mellor que xogando ao fútbol anarkiko da miña infancia, o tempo non se medía, o xogo duraba ata que te cansabas, a estratexia non existía, o balón era na maioría das veces unha pelota de plástico medio pinchada, unha liña de banda era o desnivel coa levada e a outra as silvas do monte, como porteria dúas pedras, como criterio de falta o ruido da patada, ou a queixa sinceira, o campo era asimétrico, e aínda tocándoche o campo grande, a veces ganabas.
O normal é que un xogo de pelota se fixera predominantemente coas mans coas que temos máis habilidade, pero a uns ingleses ocurriuselle facelo exclusivamente cos pés, unha idea que parecía nun principio surrealista, provocando unha separación do roogby moi exitosa.
Os elementos para que se dé un partido son dous equipos, un campo, unha pelota, unhas regras, e si se vai moi en serio un arbitro.
"O Campo", considerase calquera sitio onde se vaia xogar, nunha leira, na carretera agardando polo bús escolar, nunha terraza, no corredor do teu piso, nun descampado do barrio ou mesmo nun campo de futbol.
"O Equipo", póde estar constituido polo número de xogadores que se queira, o número oficial son 11, pero pódese facer desde un xogador, dous, ou polo número total de asistentes dividido a metade.
"A pelota", sirve calquera cousa que non provoque dano nos pés e que sexa máis ou menos esférica, o normal é un balón de coiro.
"As regras", están as básicas, non tocalo balón coa mán e non dar patadas ao rival, as demáis son variables. Como na vida hai quen se pasa do límite e soe ser castigado, pero tamén como na vida ese límite é flexible e depende dos criterios do arbitro se o hai, do grande e parvo que sexa o infractor, e das ganas de seguir xogando.
Personalmente endexamáis o pasei mellor que xogando ao fútbol anarkiko da miña infancia, o tempo non se medía, o xogo duraba ata que te cansabas, a estratexia non existía, o balón era na maioría das veces unha pelota de plástico medio pinchada, unha liña de banda era o desnivel coa levada e a outra as silvas do monte, como porteria dúas pedras, como criterio de falta o ruido da patada, ou a queixa sinceira, o campo era asimétrico, e aínda tocándoche o campo grande, a veces ganabas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario