Falando do futbol serio, ese no que parece que se decide algo si gana un equipo ou o outro, ou si un queda na clasificación máis arriba ou abaixo. Tratase dun xogo colectivo, pero tamén individual porque necesita das aportacións das habilidades de cada xogador, incluindo imaxinación, intelixencia, táctica, forza, calidade técnica, seguridade, responsabilidade, ambición, e liderado.
Sendo un xogo tan serio aparecen como na vida Deuses axudando a uns e perxudicando a outros. Moitos xogadores rezanlle a Alá, a Deus, a Yavé, ou a Jehová, como se estes Deuses non tiveran nada mellor que farcer un sábado pola tarde que ver un Extremadura-Levante. Si se tratara dunha final do Campionato do Mundo ainda se entende, soe ser unha data máis sinalada no calendario e poida que lle interese aos do maís alá definir quen é máis merecedor da gloria.
Tamén, relacionado coa parte máis eterea do futbol, aparece entre os motivos da derrota "a mala sorte". A sorte existe, ninguén pode controlar tódolos factores que influen nun acontecemento, pero hai que reducila a súa xusta medida. Por exemplo vas tirar a gol e saeche unha toupeira nese preciso momento no que rematas, ou saelle unha bocha ao balón e mándala ao graderio..., pois sí, ahí sí, pero co campo chán e un balón normal, darlle ao poste non é mala sorte, habela mandado 20 cm máis abaixo, ¿quén cho impide?, ¿de quén é o pé que impactou ao balón?.
A decisión errónea, ou o acto fallido sempre estan ahí, sempre é posible na natureza, hai que aceptalo, incluso un lagarto pode entrar nunha cociña co piso pulido e recén fregado, por moite que patine e se desespere, está en perigo, non pode meterse no seu burato. Decides algo e saeche mal, non se pode controlar tódolos factores, pero forma parte das posibilidades existentes. Normalmente equipos que fan un fútbol mediocre, que non aportan nada máis que os demáis, queren ganar e ter boa sorte, simplemente por ser "eles mesmos", e por crer que a sorte a reparte un crupier sentado nunha nube de algodón, ao que se pode conmover chorando, e créndose mellores moralmente que os demáis.
Non creo que se morra ninguén por aceptar que eres un xogador máis, que estas nun equipo máis, e que si non se aporta máis que os demáis, pódeche sair a ficha negra de vez en cando, igual que lle pode sair ao veciño.
Non me acabo de crer que se lle vai enviala derrota ao rival polo simple feito de agachala cabeza diante do Xuiz divino. Hai unhas regras que nos demos para xogalo partido, hai que respeitar iso, o demáis é talento e traballo, ganar e perder forman parte das circunstancias que ten que vivir un xogador.
Regalámonos a nós mesmos o código civil e os dereitos do ser humano despois de miles de anos cheos de sangue e sofrimento, non vexo nada bó en agachala cabeza esperando desde o máis alá a "boa sorte para nós mesmos" , sen decatarnos de que somos nós quen facemola obra de teatro, non hai intervención de ninguén, agás de algún árbitro con prexuizos ou corrupto, que quere mangonealos resultados ao seu gusto ou beneficio.
Ningún comentario:
Publicar un comentario