No sentido inverso.

Estamos nunha situación sen volta atrás, o modelo económito construído no último século derrúbase. Si se mira máis no fondo do asunto o que de verdade se derruba é o pensamento construido para soportar e xustificar un sistema de reparto da riqueza, e de explotación do medio. Algunhas das hipóteses iniciais estaban erradas:

• Os recursos naturais, tanto materia prima como combustíbeis fósiles non son infinitos.

• O que lles pase aos demáis importa. Aceptar a miseria e a ignorancia noutras partes do mundo seguirá traendo malas noticias para todos, aínda que inicialmente sirva para venderlles armas i expolialos seus recursos.

• A capacidade de asimilación da atmosfera-océanos non é infinita, noutras palabras non somos tan insignificantes na Terra, temos unha capacidade de impacto significativa, incluso na temperatura. 

• Matar un rinoceronte no cú do mundo para pola súa cabeza na parede, ten un impacto medioambiental, i emocional para todos a medio ou longo prazo.

Nas cidades vaise camiño de perdela luz do sol, os nenos van camiño de perder de vista de onde veñen, contaranlles mentiras, verdades a medias, faranse conformistas e o tempo irá pasando, convertiranse na masa inerte que convirte a sociedade nun cárcere colectivo, a neurose será un carreiro moi usado, dando voltas unha e outra vez no mesmo sitio.

A solución non será inmediata, porque a solución sempre sae da inocencia, da verdade, do amor que flue na xente honrada á que lles importa a beleza do equilibrio, a existencia de todolos seres.

Isto é ben sabido nos inmensos pantanos e xa van os boitres en dirección aos colexios para evitalo.