Fai case cinco anos que non escribía nada, desde que escribín "e agora qué?" e non sabía respostar ou peor aínda, sabía pero non quería deixar negro sobre branco o que pensaba sobre as hipóteses máis plausíbeis do que pode devir no futuro en base ao estado actual das cousas, e ao noso modo de ser.
Agora, escomecei a desexar escribir outras cousas, escribir para mín, porque como di o filósofo que estou lendo agora, non hai mellor maneira de achegarse a verdade que escribir para un mesmo, pero tamén creo que para avanzar cara a verdade hai que desexar vivir, si non o desexas todo se difumina na néboa.
Tamén se podería dicir que non hai verdade absoluta ningunha, e polo tanto non hai ningún sitio cara onde ir, pero aínda que paradóxico, ese "non hai verdade absoluta", abre a porta a comprender gran parte do que sucede no mundo e na historia do mundo, esas miles de relixións, sistemas políticos e sistemas de crenzas sucesivos, eses mecanismos brutais de imposición das "verdades". No momento en que cheguei ao fondo das preguntas e vin un baleiro inmenso comprendín a enorme necesidade que temos de encher iso con algo, aínda que sexa mentira, aínda que logo haxa que matar para conservalo discurso. Cantos mortos, cantos mártires, cantas probas de verdade fan falla para demostrar que os nosos constructos son a verdade. Nembargantes ese baleiro é o máis universal que temos, o que nos une a todos, esa falta de respostas, a continxencia da existencia e a posibilidade de que a vida individual e colectiva acabe en calquera momento, de que simplemente sexamos unha especie máis, de que simplemente sexamos parte da vida.
Parece unha tontería, pero non o é, non temos un lugar privilexiado por moito que fagamos, por moito que matemos, por moito que dilapidemos tódalas posiblidades que crea a vida, por moito que mintamos. Non hai un gran papá que nos está aplaudindo e vixiando, fora do recoñecemento de uns aos outros agardanos un baleiro frío e inmenso, só por iso deberíamonos tratarnos mellor e termonos en máis estima. Pero paradóxicamente esas mentiras que inventamos para sentirnos máis seguros, agora separannos de maneira irreconciliable, destruén calquera posibilidade de comprendernos.
A miña familia é tan honrada, traballadora e humilde que me doi ver como é o mundo realmente, esa falsedade noxenta, esa vanidade, ese despilfarro de recursos tan estúpido.
Para qué traballar si todo se perde nunha néboa baleira de sentido, cargo con este caracter aprendido que me condena á tristura perpetúa de ver o mundo con ollos honrados.
Ningún comentario:
Publicar un comentario