Hai vida antes da morte. Vivimos nunha "cultura pesimista", "case negra", dise "a vida é un val de bágoas", e incluso "é un simple transito ao máis alá", pero un momento, esa dor, ese chorar polas perdas, ese "duelo", non se pode converter nunha negación da evidencia, da causa da dor, ¡estamos vivos!, hai vida antes da morte, onde está o pracer de ir facendo un camiño propio, a ledicia, as boas compañias, a boa comida, o sexo, o fútbol, o "entender", o querer, o desexar, o ganar, onde está o que está antes?.. .e que acaso vivimos por "imperativo legal ou relixioso"? (ja,ja,ja..), levamo-la chama ainda acesa ahí dentro, seguimos adiante, poñamolo lixo no seu sitio, as igrexas son hospitales, non fagamos "enfermos" por "lei", nin "eliminemolo" consolo dos feridos, pero o seu sitio non está antes, está despois do mundo, para cando só che queda a saída de enganarte a tí mesmo.
Co que "hai" pódese facer algo. A crítica, a análise, a "neurose cultural" levanos moitas veces ao extremo de chegar ao "desprezo máximo" debido na meirande parte das veces a que a "visión do real" frustra as nosas "expectativas grandiosas e perfeccionistas" pero no fondo é o máis san que che pode pasar, pinchar ese "globo", esa "burbulla" e quedarte con "case nada", con ese "case nada" pódese facer "algo". Claro está que para isto o obxectivo debe ser recupera-lo valor das cousas, si o obxectivo é "destruir", "vingarse", ao final quedaste nesa "idea fixa" de non rescatar nada por sistema.
Ningún comentario:
Publicar un comentario