Os sofistas...

A humanidade por sorte ou por desgraza repite os seus modelos, e acaberei crendo na reencarnación, sobre todo na reencarnación dos capullos.

Igual que na antiga Grecia, había uns expertos en aparentar que sabían a verdade, agora hai outros que nos levaron durante esta derradeira década polo camiño que quixeron.

Levannos meneando a vara como ás ovellas do rebaño para que acaben entrando na corte. Falannos diante da face cuspindo o seu lixo sen empatía algunha.

¿Cantos señores encorbatados e repeinados saíron a falar nos medios de comunicación falando de mercados, accións, bolsa, índices económicos....? ¿cantos miles?.

¿Cántos deses señores "dixeron" algo para que non caíramos no pozo?.

¿Seguirase deixando o traballo honrado da xente nas máns destes personaxes?

Recordanme a certos sacerdotes coñecedores dos "designios divinos" saíndo á falar coas súas brancas e puras vestimentas diante do pobo. 

  

O bipartidismo cordial

Antes era Viva España Nacionalcatólica, agora Viva España Bipartidista Cordial, 

viva o pensamento único. 

Haberá cambio de modelo

O ritmo de produción de residuos e produtos innecesarios, xunto ao consumo irrecuperábel de enerxía fósil provoca un impacto medioambiental e climático que chegará a ser dramático. Isto fai que o modelo consumista actual extendido a 7.000 millóns de persoas sexa unha especie de "suicidio colectivo" sen remisión.

A pesares de que o que se repite polos megáfonos dos fanáticos do sistema acaba convertíndose nunha especie de verdade incuestionábel, a certeza dunha deriva autodestructiva mobilizará ao mellor de nós mesmos para parala debacle.

Non sei moi ben si será antes, ou despois, si será máis tarde do debido, pero será, tentarase modifica-lo sistema, tentarase ir a unha economía máis sostible.

A realidade é que se pode facer, e cando algo é posible só hai que esperar que o amor comece a traballar para crear esa vía.

É un proceso lento pero sen pausa.

A veces somos como autómatas, imos andando en liña recta dicindo "eu son así", "nós somos así", pero cando vemos claramente que o barranco nos espera, non cabe outra que dicir, "eu son así, pero tamén podo ser doutra maneira máis razoable".

Cremos nas milagres, pero pouco, ninguen se tira polo barranco abaixo agardando que os anxos o rescaten.

Máis alá dunhas eleccións

O PSOE foi castigado nestas eleccións municipais fortemente. Os dirixentes actuais dín que foi culpa da crise.

Efectivamente foi culpa da crise, e da xestión da crise, pero no fondo esquécense de que foron compracentes co sistema durante todos estes anos.

Esqueceronse da especulación, esqueceronse de que tiñamos unha economía do ladrillazo consistende en dilapidar suelo en zonas protexidas, unhas zonas sobre todo as costeiras que nunca volveremos a ter esa riqueza e beleza que tiñamos.

Non se protexeu a economía propia, parece que o propio era o ladrillo...sobraban as vacas, os zapateiros, as costureiras....toda a pequena empresa de calidade sobraba porque a explotación laboral e a copia indiscriminada sae máis barata...

Esquecéronse desde o comezo desta Monarquía Democrática ou Democracia Monarquica (¡qué cousa tan rara!, soa como a dictador dialogante, ou a claridade escura...) de que o sistema onde nos integraron é o capitalismo de mercado sen control, e globalizado.

Abandoaronse ao sistema, aceptaron o goberno dos Mercados (¡qué señores tan raros! ¿alguén coñece a familia dun mercado, alguén ten unha foto deste Gobernador dos nosos destinos?).

Agora dín que hai que regulalos, a boas horas.

Admitiron as horas extras, a economía sumerxida, e o desmantelamento de toda economía de subsistencia, e o enriquecimento por enriba do razoable.

O importante era telo goberno. Agora adicanse a imitala dereita, e a sacar recursos exprimindo a base da pirámide social.

Resulta que temos que traballar ata os 67 anos, pero os responsables desta debacle están de vacacións no Caribe agardando que veña o novo ciclo para sacar tallada...

Aceptaron a globalización....aceptaron que un produto feito por un neno traballando 15 horas ao día poida venderse no mercado a menor prezo que outro feito nunhas condicións de vida digna.

Aceptaron que un produto feito sen ningún respeto polo medio (que é de todos) se venda a menor prezo que outro fabricado con esforzo de protección medioambiental.

Agora a compasión de uns, e a ansia de riqueza de outros podennos levar á degradación das condicións de vida, e a involución cara a destrución dos dereitos humanos.

E seguiremos desexando topar outro planeta, porque este faise pequeno.

Cando se mesturan tódolas cores sen control queda unha cor tirando a negra...

Etica urnamental

O presidente da nosa comunidade acaba de dicir que os votos dan un respaldo ético. Xa llo teño oído a outros políticos noutras comunidades.

Non fai falla romperse moito a cabeza para rebatir esta tese. Hitler gañara as eleccións en Alemania cando chegou ao poder, pero creo que iso non respalda a súa ética.

A dignidade dunha persoa está por enriba do número de votos que recibe, e endexamáis hai que confundir medo, simpatía, cabreo, ou submisión con ética.

Detalles...

Sei que hoxe en día prima o obxectivo dun mundo máis plano, a nosa língua, a nosa riqueza, a nosa identidade cultural quedará soterrada no pasado coma un fósil...

Toda língua que agora consideramos moderna será transformada polo devenir pero unha desaparición de raiz como si fose unha mala herba non parece un signo de saúde espiritual, sobre todo cando é un acto realizado polo propio pobo que a creou.

Xogamonos unha perda de identidade, a desconexión coa nosa historia, pasaremos a ser "imitadores", e como xa está pasando, resulta cómico velos paisanos de Ferrol  adicándose as procesións, e as sevillanas. Non me extranaria que acabaran subvencionando o chotis como baile rexional.

Por este camiño acabaremos sendo dirixidos, illados da nosa historia, illados da nosa raiz. O mundo vai por ese camiño actualmente, unificación, automatización, industrialización, imitación...

Deseñannos para sermos maniquís onde colgalos ideais impostos non se sabe moi ben por quen...

Camiñamos sí, pero ¿cara a onde?. A pior das dictaduras é facer un mundo tan plano que todos sexamos copia dun só modelo.

Eu creo que o amor profundo xorde dos "detalles", e os detalles do meu mundo estan esmorrecendo.

Non queremos ser gordos, nin feos, nin vellos, nin diferentes...e para solucionalo podemos chegar a ser absurdos.



Que se di.

Unha serie de verbas relacionadas co mercado son as máis empregadas hoxe en día.

Son termos como oferta, mercado, marketing, demanda, venderse, mercar...

Sábese como funciona o mecanismo, adorase o mecanismo, deixase que ese automatismo "MERCADO" teña o control...

Qué cousa tan extraña que nos goberne alguén sen nengún obxectivo vital, nin ético...estamos gobernados por unha máquina, por unha forza bruta da natureza.

Abandonados ao devenir inconsciente, a un autómata que se alimenta de mercancias e capital, que crea necesidades ficticias, que incluso fai o produto antes que a necesidade...

¿Qué cousa tan extraña que o destino de millóns de personas se abandone á forza irracional do mercado?

Os "curas do sistema" alaban aos que se "sacrifican" e traballan polo obxectivo de conseguir un produto "máis barato". Todo sacrificio do espiritu humano é ben recibido polo ben do produto.

Todo parece apuntar na mesma dirección:

• Traballamos máis barato para que o produto sexa máis barato.
• Compramos máis barato porque o salario é máis baixo e non podemos permitirnos mercar outro.

Acaba resultando unha carreira para ver quen se deshumaniza i empobrece máis, quen vende o seu espíritu e o seu tempo de vida máis barato.

2001, UNHA ODISEA DO ESPACIO

Lin o libro de Arthur C. Clarke, e vín a película de Stanley Kubrick. Pareceme unha historia xenial. A este director, desde logo, non hai verbas para eloxíalo, foi capaz en 1968 de facer unha película onde case nos fai crer que nos mesmos estamos viaxando polo espazo, ou camiñando pola lúa.

Na historia aparecen cousas interesantes, é como unha hipótese, ou ensaio sobre a solución dalgunhas inquietudes dos seres humanos:

• Existe un destino final para a evolución da vida?. 

• Temos que pasarnos toda a nosa existencia atados ás nosas limitacións?:
• só podemos vivir na Terra, neste sitio no espacio-tempo, un máis entre os que agora vemos posibles, de forma natural.
• necesitamos unhas condicións físico-químicas para a subsistencia.
• temos un tempo de vida limitado.

• ¿Qué sitio ocupa o ser humano no Cosmos?. 

• ¿Pode aparecer un "alma" incluso nunha máquina si ten a información e os mecanismos físicos suficientes para procesar a información?. 

• ¿Existen seres vivos noutros sitios do Universo?

• ¿A Intelixencia e o coñecemento moi desenrolado leva ao respeto, a tolerancia e o amor á propia existencia, e a existencia dos demais?.

A hipótese que manexa a historia non deixa de ter unha carga "paternalista", "racionalista", "dualista" e moi "relixiosa":

- A razón, a intelixencia está máis alá do corpo. Desexa finalmente a división da alma do corpo, este último sería o seu cárcere, gracias a historia e a ciencia conséguese esta liberación do corpo evolucionado dun homínido. (Parece máis digno non ter intestino)

• Parece un destino que desexaría o propio Descartes.

- Esta intelixencia incluso se pode desenrolar nunha máquina (HAL 9000). 

• Esta idea xa non é tan tradicional, o home pasa a ser unha posibilidade máis de chegar á meta, pero calquera é válida, incluso as máquinas.

• Dado que estamos feitos de átomos como elas, e só é cuestión de organizalos axeitadamente ¿por qué no?. Deixariamos unha vez máis aos pobres homínidos, nosos abós, atrás. 

- A intelixencia superior volve a Terra a ensinar á especie humana a evolucionar e non autodestruirse. Na novela incluso acaba destruíndo armamento nuclear espacial que os paises en conflito teñen orbitando. 

• Volve á Terra a espalla-la boa nova, á cuidar do seu pobo, baixa da montaña despois de descubrila verdade.

- Esta intelixencia superior, liberada do corpo xa existía hai millóns de anos e foi a que propiciou a evolución do animal cara ao home. Aquí vexo unha pequena incoherencia:

• Xa que tivo que haber unha especie inicial que naturalmente evolucionara cara a unha forma superior de ser, ¿para que a necesidade de intervir na evolución dos demáis si naturalmente esa especie pode chegar a ela. ¿por qué acelerar o proceso?.

- A historia acaba co nacemento do fillo das estrelas que volve a Terra.

• que parecido ao nacemento de Xesús, e a inmaterialidade da súa concepción.

- É curiosa a forma de ser da intelixencia superior, non lle afecta o calor onde nace (nunha estrela dobre a miles de ºC), pode desprazarse no tempo a onde lle praza, pode ver calquera sitio do Universo...

• eu xuraría que está falando do concepto xudeo-critiá de Deus.

- Nesta proposta somos un paso intermedio, un máis dos camiños que levarían á formación de intelixencia universal, eterna, e sen límites espaciais no Todo.

• O obxectivo final deste ser universal non está escrito, ten liberdade para construílo, para coidar dos pobres seres humanos, para disfrutar da súa existencia, ir a unha estrela, ou ao fin da Galaxia.

- Son grandes desexos humanos, non morrer, non sentirse absurdo, non ter limitacións enerxéticas, non sufrir deterioro físico, non sentirse impotente diante das circunstancias...ser omnipotente.

En resume, a película é inquietante, quere unir o destino da ciencia ao do ser humano... agardemos que isto non acabe sendo endexamais unha especie de relixión oficial, e se acabe sacrificando a vida dos insignificantes homínidos para chegar a unha rocha máis o menos lonxana flotando no espacio que nos vai convertir en DEUSES.

Supoño que algún día acabaremos valorando o que temos, ¿ou non?¿quén o sabe?.

Desde logo desexo que non acaben os nosos fillos construindo novas pirámides, e portas galácticas, sacrificando a posibilidade de ter destino propio, porque xa se sabe que os obxectivos divinos son inescrutabeis.

Na miña opinión vale máis un home libre e honrado nas súas limitacións, que todolos escravos dun destino superior.

CREBINSKY (SURREALISMO MOI REAL)

(Esta é a miña crítica en filmaffinity)

Se trata de una película que vista en TV posiblemente provoque en el espectador la compulsión del zapeo. No se trata de la típica película fácil, que te enganche por su acción o por su trama. 

Resulta difícil pensar cuando se está viendo por primera vez, que cada secuencia pueda tener un sentido, que todo pueda pertenecer al universo personal de una persona o personas, pero una vez vista entera las piezas tienen sentido en su sinsentido aparente.

El paisaje interior de un personaje no tiene porque tener la coherencia teórica que nos inventamos en nuestras elaboradas elucubraciones sobre lo que somos, o queremos ser. Los sentimientos se generan en las situaciones más absurdas, o trágicas, formando unas motivaciones en cada uno de nosotros que para un observador exterior pueden parecer estúpidas o surrealistas.

Los personajes son entrañables, tan entrañables como es casi toda mi tierra, el aislamiento, y los pequeños afectos, el aprovechar todo lo disponible sin despreciar nada, o el cariño a una vaca, son pinceladas de una tierra difícil de entender con el cronómetro y la métrica moderna.

Xogando co zoom

Si reducimo-la dimensión do sistema solar proporcionalmente:

1. O sol con 22 cm de diámetro.
2. A Terra teria 2 mm de diámetro.
3. A terra estaría a 23,6 metros do sol.

Si Ampliamo-la Escala do sistema atómico:

1. Si un protón do núcleo tívera un diámetro de 1 mm i estivera no centro dun estadio de futbol (o núcleo ocuparía un espazo aproximado dunha canica pequeniña).
2. Os electróns serían partículas de pó movéndose polas gradas.

Si seguimos ampliando o sistema atómico ata que coincida aproximadamente co primeiro zoom, e partindo de:

1. Támaño dun protón: 1x10(-15) m (masa do protón nun átomo de hidróxeno 99,9%)
2. Distancia entre un protón da Terra a un protón do Sol: 1 U.A. = 150x10(9)* m

Aplicando o zoom ata:

1. Protón = Bola de 1 m diámetro (para simplificalos cálculos)
2. Distancia  Terra-Sol equivalente = 150 x 10(24) m = 150 x10(21) km = 150x10(15) millóns de kilómetros = 1x10(15) UA
3. Sabendo que 1 ANO-LUZ = 63.000 UA = 0,6x10(6) UA
4. Distancia equivalente = 1,6x10(9) anos-luz....máis de mil millóns de anos luz.

Seria unha escala equivalente inalcanzable, imposible de visualizar.

A pesar de isto o mundo comportase como si cada protón do sol interaccionara con cada protón situado na Terra.

Ainda ninguén sabe que é iso que chamamos gravidade, e que nos une á Terra, e a Terra co Sol, e ao Sistema Solar coa Via Lactea, e a Via Lactea co Resto do Cosmos 

Si existen planetas e estrelas, sistemas planetarios e galaxias, é debido a esta propiedade ou forza da natureza, si podemos andar sobre a terra e sentirnos seguros de non irnos ao espacio é grazas a isto, e ninguén sabe de maneira certeira de qué se trata. 

*10(9) quere dicir 10 elevado a 9 = 1.000.000.000 (mil millóns)

¿son seguras as centrais nucleares?

Desenrolo

Ter, poseer bens materiais parece sela meta da vida moderna ¿non haberá un límite de senso común a este proceso?.

Realmente é necesario que un individuo teña tres casas de 500 m.2, 10 coches de colección, un iate, unha illa, un jet privado?. Non debería existir un límite no sistema, un tope racional?

Creo que sería bó conseguir:

•  unha menor explotación dos recursos non renovabeis.
•  un desenrolo de outros "valores" diferentes ao "tanto diñeiro teño, tanto valo".
•  un poder exercido máis desde o desenrolo humán, que desde o sistema "eu ordeno porque teño máis capital".

Pareceme que as propias persoas acaban sendo consideradas como "mercadurias" dentro do propio sistema. Unha mercaduria valorada segundo o seu éxito monetario. Todo o que ten éxito económico ten valor, o resto non vale nada, son persoas sobrantes ou prescindíbeis.

• Un pode estar traballando eficientemente nunha pequena empresa, aparece outra empresa ou circunstancia que a fai desaparecer polo sistema que sexa, e xa pasas a formar parte dos que "sobran".
• Un candidato é valorado nunha escala de 10 con un 9, outro con un 6, pois este último xa pasa a formar parte dos que "sobran".
• Un pai pode mercar roupa, e aparellos de marca, outro non, e os fillos desde último pasan a ser de segunda categoría.
• Un profesor, un médico polo simple feito de non estar onde flúe o diñeiro cobra unha milésima parte que un intermediario bancario.

Non parece moi xusto. O sistema crea unha poboación parada, alienada, que non pode acceder a un posto de traballo, que non pode aportar nada. Resultame díficil de entender como se pode tirar ao lixo toneladas de talento, empatía, esperanza...

Dinnos que hai que "ganar", que hai que ser mellor que o veciño, que o compañeiro, que o solicitante de traballo que está na fileira diante de nós.

Comprendo que en cada tarefa haberá xente mellor e haberá xente peor, pero tanto o que está detrás, como o que está diante, teñen moito que aportar, sobre todo si desexan aportar e o sistema lles deixa.