Soñei que soñaba

Soñei que soñaba que arrestaban ao dedo que apuntaba cara arriba.

Soñei que soñaba que a xente votaba correr cara o final.

Soñei que soñaba que a Terra era plana e infinda como din os economistas da tele.

Soñei que soñaba que hai décadas que moitos falaron do que está pasando hoxe.

Soñei que soñaba con Casandra e Sísifo.

Soñei que soñaba coma un neno e había un horizonte inmenso para correr e xogar.

Soñei que soñaba que a xente discutía de moda, coches e prestixio sobre a cuberta dun gran barco que tiña unha fenda no casco. 

Soñei que soñaba cun iceberg que xa non podía evitarse.

Ese camiñar

Que cansado estou dese camiñar levando unha pesada carga, unha carga cuasi imposible, camiñar contra a gravidade, contra o vento que sopra forte contra a túa face, camiñar coas túas feridas sen pechar, a veces paso por un claro morno con sol e calma, un claro onde a carga se fai liviana, case unha tontería, onde se fai ridicula a seriedade, todo se fai fácil, nada temos, nada é noso, todo é un gran regalo, inútil, e innecesario, pero tamén maravilloso, un regalo que hai que aprender a ver.

Qvo vadis homo economicus?

Europa é un mercado, o Globo é un mercado din os economistas, periodistas e políticos. 

Os Fanaticos do Libre Mercado ganaron e a dignidade humana é un atranco para os negocios.

Mais Europa, máis crecimento, máis corrupción, máis acumulación, máis estupidez.

A economía é política, é sociedade, non é ciencia, non é un Deus Abstracto ao que sacrificalo mundo, e os cartos como ben dí algún bó pensador son a sabia que alimenta cada anaco da árbore. 

Cómo pode ser que diante do temporal que nos ven enriba se decida incrementala folla, a altura e o froito, e sacalo alimento da raiz para deixala podrecer? Non é un suicidio?

A natureza non son "cosas bonitas que están ahí fuera", é parte de nós e nós parte dela, pero a mente "normal" voa e voa, e para cando aterre imolo ter dificil.

Collemos un recunchiño limpámolo e tiramolo que nos "sobra" fora, collemos outro e facemolo mesmo, (o río levao todo, o monte soterrao todo, as sustancias tóxicas disolvense), e recunchiño a recunchiño xa non quedan recunchiños fora, xa non hai un fora, o "fora" agora está dentro, as alfombras son montañas, os rios baixan da cor dos suavizantes, os mares morren, a atmosfera emponzoñase, as reaccións nucleares comezan unha vida de centos de anos... pero non falemos diso, hoxe é un día maravilloso de luz, sol, e os paxaros ainda chian.

Cando foi que separamos economia de vida humana?, cando foi que os porcos cambiaron as leis na pizarra da granxa?, cando foi que os obxectivos sociais se someteron as minorias especulativas? Quén goberna a nosa barca?

... si o mundo é limitado i esa minoria gran-inversora quere seguir amasando beneficios, a que destino está condenada a maioría da sociedade?

... como podemos levala nosa casa ao desastre de maneira consciente? estamos sometidos a un proceso de dominación ideolóxica e de linguaxe por esas minorias da gran invesión ou a nosa civilización é froito do noso ser máis profundo?

Poderá ser que "o que te fai crecer tamén te acabe matando"?