A acumulación de poder

Somos unha especie de monos sen pelo con "curiosidade", descubridores, investigadores, colonizadores...ese rasgo parece espallarse en tódolos ámbitos da nosa actividade. Tamén temos unha certa tendencia á unificación, á eliminación de todo rasgo diverxente, un rasgo que nos acaba angustiando, algo debe haber ahí que non acaba de encaixar.

É posible que na evolución histórica que levamos, na implementación de tódolos recursos e coñecementos que conseguimos vaiamos nunha dirección dictada por algún instinto do que non somos conscientes e que puido ser moi útil en etapas iniciais da supervivencia pero que agora nos pode levar ao desastre.

Digo que é posible, porque a min gustame viaxar, e seguro que a unha persona vietnamita tamén, e si todos viaxamos en avión imos ir cara o desastre ecolóxico de maneira irremediable, pero non é esa a anotación que quería facer aquí senon que quería visualizar como a acumulación de coñecemento no ámbito xenético, sicolóxico, educativo, médico, económico, técnico, etc, por unha banda, e pola outra a concentración de poder que produce a unificación politico-económica nunhas poucas máns que controlan os fios do capital, pode levar a un sistema "feixista" cuasi-perfecto, onde se chegue a controlar ata a derradeira emoción do máis alonxado dos seres humáns, é dicir, a morte da liberdade efectiva, a morte da liberdade individual.

Si se van unificando as características da vida que pode experimentar toda persoa, o resultado final será escravizarse ou morrer, e posiblemente a segunda opción tamén será reprimida polos multiples medios que terá ao seu carón ese poder reconcentrado contra o que non haberá forma de loitar.

O Pesadelo

Hoxe non puiden durmir, tiven un pesadelo inquedante,  recuperabase a "Guillotina" en aplicación do novo Real Decreto-Lei para unha máis perfecta alienación emocional.

Así sen máis ían pasando unha detrás doutra, nun devalar ininterrompido, miles e miles de submisas persoas.

Baixaban a escaleira da Gillotina sen cabeza, pero nembargantes tódalas súas funcións motoras seguian intactas, o mundo seguía funcionando, ¿para qué ou para quén?.

Para nada e para ninguén, era mellor así, total si o destino xa estaba escrito ¿para qué as cabezas? qué sofrimento máis inútil, cunha mecanización dos movementos axeitada "todo seguiría igual" e reduciríase a cero a conflictividade social. 

o modelo creacionista

O modelo creacionista parece simplificalas cousas para moita xente "Deus creou o mundo e punto". Esa simplificación Bíblica deixanos ante outra aínda peor ¿quén é El?. A vontade inexcrutable dese creador do mundo ten un baleiro nun punto central, "o mundo non é perfecto". Ante nenos que nacen con enfermidades incurábeis, ante a morte, ante a inxustiza, ante a dor, acaban decindo "son designios inexcrutábeis" ou aínda cousas peores.

Os creacionistas necesitan porlle rostro ao seu creador, e buscar causas, e xustiza, como todo ser humano. E acaban respondendo coa "culpa". A "culpa" de outros provoca o mal do "nacido", logo están recoñecendo que non somos "libres", xa vimos ao mundo con dor para pagalo "mal" de outros, é unha visión sádica i exclavista.

Ante a inxustiza ou a violencia, din que os homes somos "malos", pero quen é logo o responsable do "mal", ¿non é o creador?. Acaban aceptando o martirio na Terra como necesario para conseguila salvación eterna que nos ofrece o creador. O creacionistas acharon o destino de todo ser humano, "demostrala nosa bondade diante do castigador universal".

Con algúns toques de efecto por aquí e por alá, conséguen un modelo sado-masoquista cuasi-perfecto, castrando a liberdade e a alegría de construir unha vida, un camiño, individual ou colectivo. Logo ¿para qué usar este modelo? ¿por qué non vernos como somos?¿Non conseguiremos máis unión véndonos todos como "humanos" e non como os nenos privilexiados de Alguén?.

Do que somos sai todo, a necesidade de construir pontes, de chegar a acordos, de crear algo parecido á xusticia, de solidaridade co golpes do azar............todo o que hai sae do noso ser e do que nos falta.

Da falla dun destino escrito, sae o "desexo" de construir un...si lle damos escrito todo o que ten que facer unha persoa ao longo da súa vida, non é que a estemos matando, se non que estamos impedindo que apareza outra persoa no mundo.

Crer unha "verdade absoluta" escrita nun libro dos nosos tatarabós, sirve para facer "grupo humano diferenciado", para soñar coa "victoria" diante dos "infieis", para soñar co aplauso do noso "señor", pero castra a pequena e o mesmo tempo grande liberdade que temos, construi-lo propio destino.