A morte por aburrimento

Cando era neno gustabame pensar que o mundo podía ser xusto, i ético.

Hoxe pareceme que o mundo é algo moi extenso, e moi dificil de cambiar. Hai fios que unen dous extremos en tódalas cuestións. O que benefia unha cousa perxudica outra. Temos dificultades para velo "ben" si non aparece diante nosa o "mal". Cando fallamos por un extremo si nos pasamos ao outro tamén fallamos.

O mundo esta feito como unha rede, os fios entrecruzanse e endexamais se sabe onde se acaba cando se escolle un camiño, pero ten que haber un, é imposible escapar de facer un.

Aprendín que a inxustiza dase ou pódese dar na vida persoal, e non se pode agardar compensación. Non hai compensación. Hai que espertar do soño da xustiza, hai que superala rabia e seguir adiante.

Intento ir tirando, e soportalas miñas carencias e fallas. Por veces pareceme que o mundo podía ser mellor, pero aínda si fose mellorando ata a perfección non seriamos felices, sempre ten que faltar algo, sempre ten que quedar algo por facer na nosa vida e no mundo, sempre ten que haber distintos criterios, sempre ten que haber distintas visións.

As cousas pendientes, o que nos falta, é un motor, posiblemente o único motor do que dispomos para vivir, o motor que nos permite non cair no aburrimento.

Esta obsesión de industrializalos seres humanos, facer plantacións de ideas modificadas xeneticamente, levará a destrucción da biodiversidade mental, e esta diversidade é vital no ser humano.

Ao final podemos acabar matando a nosa mente por aburrimento.