Concentración de poder e anarquía ética

Como individuos estamos sumerxidos nunha dinámica de separación-alienación, ou unificación-diversificación. Esta dinámica natural se non se bloquea patoloxicamente desenrolase libremente creando novas persoas pero vinculadas coas do seu entorno e orixe, como di o sicoanalise somos "suxeitos" porque estamos "suxeitos". 

O noso modo de ser levounos ao éxito actual sobre a natureza. Desde o punto de vista de especie unha estructura parece verse no horizonte, unha unificación, un desexo de paz mundial, pero tamén un odio contra todo o que non estea uniformizado, normalizado. Sexa como sexa as culturas máis agresivas, máis ansiosas de poder co seu entorno impuxeronse, estableceron a dinámica dominante, e agora estamos nese proceso de goberno global, de unificación da Lei.

Pero unha vez conformada esa "orde mundial" ¿qué? ¿a onde ir? ¿qué sistema temos como referencia? ¿qué veciños nos quedan para discutir, comparar, contrastar ou guerrear? pois claramente ningún. Quedaria a especie pechada sobre si mesma, sen diversidade, sen capacidade de cambio, neurotizada buscando inimigos no seu interior cunha policia interna axigantada, perderianse rapidamente tódolos matices.

As estrelas están tan lonxe, e necesitamos tanto un sitio onde ir!, e si topasemos un inimigo exterior, qué ledicia, que forza unificadora e pacificadora tan poderosa, un inimigo común a toda a humanidade, ata os elefantes se poderian librar da nosa  agresividade máis noxenta, pero non sendo así, na unidade de toda a humanidade só vexo morte, a fin do proceso criativo, a derrota do individuo. Un sistema monstruosamente grande, vai ser flexible e tolerante?, onde se viu tal?.

Os sistemas internos "nacións soberanas" condicionan ao individuo, tentan formalo, estandarizalo, pero o individuo "resistese", busca, cambia, rebelase, vive buscando a súa liberdade, o seu ser. A existencia de diversas maneiras de facer, opinión, valores, e obxectivos permiten manter vivo ese "buscar" do que "busca", do home que quere ser libre. No momento en que a vida quede estandarizada, e automatizada, comezaranse (e comezan) a producirse fenómenos relacionados coa fixación mental, coa falla de desexo, co pensamento único, coa morte.

A soberania mundial, provocará e xa está provocando a incapacidade non só dos individuos, senon das minorias para facer nada relacionado co seu desexo, non se pode chegar ao poder para cambiala mínima cousa, é o final, a morte da esperanza, a morte en vida.

Por iso a vida non ten un destino "exterior" a si mesma, iso é un invento cultural, a vida págase a si mesma co pracer de crear, e cada ser vive ata onde lle é posible "co seu modo de vivir". Non somos tan importantes, desde o punto de vista co que contemplamos esta cuestión (o dominio, a xerarquización, o poder, o mito, a vanidade), pode haber millóns de planetas e millóns de seres que escolleron outra filosofía de vida diferente,  pero non fai falla elucubrar, xa houbo centos de culturas e sentimentos diferentes que morreron, e impresionantes especies que desapareceron. 

En realidade creo que buscamos dicir, ¡sí, somos nós, somos o obxectivo de papa, somos nós o cumio da creación! , ¡Non podemos estar equivocados!, ¡Deus non pode estar equivocado! ¡A nosa vida non pode depender das nosas decisións e sabiduria!. Pois sí, e non só diso, por suposto da pingueira de "azar" agachado tralo descoñecemento do devenir do universo do que formamos parte. 

Tal vez se poida dicir, somos nós, somos tan mundo como a pedra, a árbore e o animal, somos tan universo como a estrela máis distante, e témola sorte e o perigo, de poder velo, de descubrilo, ainda que ninguén nos vai librar do perigo que supón estar vivo.

A inflamación da importancia, ese xoguete roto da nosa vanidade! Buscamos esa importancia por tódolos sitios cantos hai, eu diria máis, inventámola e o peor de todo, necesitámola desesperadamente. Por iso non nos podemos desapegar da manada, qué valores íamos usar, qué vivencias poderiamos ter!.

Unha anarquia ética, tódolos individuos abrazando a súa liberdade, o seu desexo, i en equilibrio, sen violencia contra a integridade física do outro. Eu creo que é posible, pero a súa construcción esixe unha ética persoal aceptada por todos, por enriba da vida ou a morte. Non se pode aniquilalo veciño só polo feito de que nos baixou un pouco o nivel de vida.

Un mundo baseado no coñecemento de sí mesmos, unha etapa cultural onde todo o mundo tope libremente o seu sitio, onde a educación sexa para aprender a buscar. Endexamáis estivemos tan preto de conseguir algo parecido.

Un equilibrio co medio, e un progreso no saber que permita unha vida digna durante miles de anos ¿será isto posible a partires do momento cultural en que nos atopamos ou virá inexorablemente unha época negra, unha degradación imposible de parar da vida humana?

O máis increible do mundo é que todos podemos estar equivocados ou acertados nas decisións que tomamos, desde o individuo máis perfeccionista, aplaudido e enmedallado, ata un grupo, ou a especie enteira. Tal vez por isto, tamén a tolicie ten a súa razón de ser, non convén ser demasiado serio en todo momento.

Realmente o Estado Moderno é unha institución para encamiñarmonos cara a liberdade coma unha especie de mal necesario (escaiola ou muleta temporal) ou simplemente é un mecanismo colectivo de homoxenización e control co único fin de acumular poder pero sen ningún interese en construir algo da suficiente dignidade para que calquera persoa poida xustificala súa vida sen recorrer á mecanismos de alienación?.

O poder da palabra "persoa"

Non resulta fácil saber o que somos, quén somos, a fin de contas e cunha expresión empregada por pensadores e sabios, non é sinxelo "coñecerse a si mesmo". Ao longo da miña vida tenme feito unha agarimosa compañía o desexo de saber, topeime con codias duras de roer, a ilusión, a fantasia, os prexuizos, as idealizacións, as represións, a herdanza, o poder, a conveniencia social, as expectativas, os celos, a envexa e coa miña propria subxectividade.  Roendo e roendo, ou como diría aquel pensador, "rumiando", fun dixerindo e asimilando algunhas delas (digamos codias, digamos herba dura) e volveume un destes días á tona dese mar profundo que levamos dentro, unha humilde verba ao sol que parecía case insignificante, "persoa".

Levo visto e escoitado moitas palabras para referirse a un ser humano. Unhas son tristes e degradantes "escravo, ovella, paria", outras grandilocuentes "señor", outras fan referencia as relacións máis ou menos achegadas "parente, paisano, membro do partido, un dos nosos", outras son construcións políticas máis abertas como "cidadán", outras son frías, case estadísticas como "individuo, tipo" outras limitadas ao mundo do traballo "traballador, operario, dono, capitalista" e incluso hai algunha de profundo significado na teoría sicoanalítica como "suxeito", pero para mín a palabra que fai cambiar por sí mesma a estrutura política e sicolóxica da sociedade e da especie pola propia definición dunha das súas partes é a de "persoa". É unha verba liberadora, non engade nin quita nada, e deixa a todo o mundo coa súa dignidade intacta.

Os nazis, tiñan que dicirse a sí mesmos que os xudeos non eran persoas para poder gasealos, tiñan que mentirse radicalmente a sí mesmos. Un dos fundadores da primeira constitución dos E.U.A. falaba da liberdade das persoas, e tiña 700 escravos (negros, dician) nas súas prantacións, é dicir, tiña que mentirse a sí mesmo tódalas mañáns namentras escribía doces artigos constitucionais sobre a liberdade humana.

Busquei nos diccionarios a súa etimoloxía:

Do lat. persōna, máscara de actor, personaxe teatral, este do etrusco phersu, e este do gr. πρόσωπον). A súa orixe reside no teatro grego. Persoa (prósopon, en grego) era a máscara que utilizaban os actores  e que tiña unha dobre función: a de encarnar dalguna maneira a “personaxe” que o actor representaba e, ademáis, servía como “megáfono”. (As máscaras estaban deseñadas de tal maneira que servían para amplificala voz. Os teatros eran ao aire libre).

A sociedade crea os papeis a representar, mais desde o intre en que sabemos que calquera de nós ou dos nosos seres queridos, podemos ser os inxustamente tratados, ou esquecidos, sabemos que as leis teñen que ser para todos, e que non hai que descoidar ningún "papel". O mundo leva implícito algo que podemos chamar "estrutura para todos" na que o muiño do tempo xira e calquera pode ter ocasión de vivilo papel que axudamos a crear, e aínda que non sexa un o que actúa, qué máis da!, sabemos que podereiamos estar alí, no seu sítio.

Tamén ten outra consecuencia máis filosófica, ou íntima, decatamonos por outra vía (a lingüística) de que todos estamos formados da mesma forza, sustancia ou espirito, que emerxe na materia, non importa quen sexa, sabemos que algo desa persoa sexa boa ou mala para nós, alta ou baixa, negra ou branca, intelixente, profunda, perspicaz ou estúpida, forma parte de nós. ¿Cómo, senon,  aprendemos do comportamento de todos aos que ollamos "os impulsos, desexos e sentimentos que nos moven"? ¿Cómo, senon, desfrutamos tanto vendo aos outros no teatro, sabemos que o seu interior é da mesma sustancia que a nosa?.

Sobre a concentración de poder

O sistema, as leis, a relixión, o poder establecido, todo sae da mente humana. Eses políticos traxeados, eses bispos con babuchas, eses tesos e uniformados xenerais, eses periodistas i economistas parlanchíns, todos eles xestionan as verbas escritas da orde vixente. 

Non sirve de nada o goberno de un, ou o goberno de case-todos, si se pasa por enriba do respeito a integridade física e síquica da persoa individual.

Unha cousa son as boas intencións, os principios fundamentais e outra moi distinta o que facemos. Os nazis foron un cumio da barbarie, pero a barbarie brota por tódolos lados i en tódolos tempos. Un dos piares básicos do éxito nazi foi a tendencia do pobo aleman a "obediencia" como virtude en sí mesma.

O sistema económico neoliberal, o canibalismo económico (poderiamos chamarlle), tivo o éxito de canalizala nosa agresividade cara a riqueza material, pero non só iso, por desgraza vai máis alá, promovea, convertea no valor supremo, idolatraa. Ademáis recuperou un dos piares básicos do éxito dos fascismos "a obediencia". Baixo o lema "adaptate e triunfa" que se agacha? pechalos ollos e agarrarse ao novo catecismo, ou sexa, a conta bancaria.

Despois da II G.M., a "visión do horror" permitiunos identificar o comportamento nazi como "mal supremo" e por en marcha medidas que permitiron moitos beneficios sociais, e un gran avance na educación e cultura da xente nos paises occidentais.

Pero en paralelo aos bonitos descursos, viñeron xogos olímpicos con atletas dopados ata as orellas, desenrolo de armamento mortífero, contaminación sen límite, sistema enerxético non-sustentabel, e agora, laminación da idea de persoa e ben común, nunha tola carreira cara a un estalido violento que faga saltala orde e o futuro polo aire. 

O comportamento a nivel manada é altamente "irracional". Os directivos e inversores queren máis beneficios, os políticos son títeres dos movementos de capital, os traballadores céntranse no seu poder adquisitivo e na súa supervivencia, os parados caen no baleiro, e o concepto de "persoa" e "ben común" interesa a pouca xente a pesares de ser un bimbio do cesto fundamental, pero que non sae naturalmente, descobrese cando comeza a cailo gran polo chan a moreas.

A historia humana vai camiño de tensala corda ata o límite, de algunha maneira estamos aprendendo a construir algo colectivo que nos acolla a todos, pero iso obriganos a pasar polo fio da navalla, a algo moi perigoso: "construir un macropoder-global". ¿Quén vai controlar ese poder? ¿Quén o vai parar cando se poña en marcha? ¿Cómo se van defendelas minorias?¿Cómo se vai defendela minoria máis inmensa de todas "a persoa"?.

Un só poder que controle toda a información...ogalla non o vexa nunca.

Ah! o tílulo: saín o sábado a tomar uns viños, o alcool xa se sabe que desinhibe, ao mellor iso púxome cismático e deume para escribir isto, é unha mágoa que teña efectos secundarios, ainda que sospeito que teriamos morriña do peso do mundo como da chuvia. 

Falacias I

Definición: Argumento falso que se emprega para confundir, convencer, dominar ou non cambiar de posición.

Vou tentar facer un resume das máis significativas, pero indico abaixo unha páxina moi completa sobre o tema.

1) Apelar a unha autoridade. Esta foi empregada hai poucos dias polo Telediario da 1ª RTVE, cando comentaron que "ir a Igrexa a rezar era moi beneficioso para os parados segundo indicaban os sicólogos". Por unha banda hai un interese agachado de alguén preto do goberno que quere que a xente volte a igrexa, e pola outra apoianse nunha autoridade con prestixio para falar de estados anímicos "os sicólogos". Neste caso para máis inri nin se definiu asociación,  colexio profesional que o suscribe, escola ou grupo de expertos, sinxelamente é algo inventado para un fin. 

Na tertulida de viaV o sicólogo Manuel Fdez Blanco comentou axiña despois de escoitala noticia "non no meu nome", posteriormente saíu un desmentido do "colexio de sicólogos" negando tal afirmación, pero o obxectivo xa estaba conseguido, xa se inoculou o "virus" na mente de millóns de persoas. 

Non sería mala solución que a base da pirámide en termos monetarios conseguira algo de equidade rezando tódolos días aos emperadores financieiros, pero a Historia dinos que nada diso acontece, só o poder, é dicir, (a ameaza cun dano ou unha perda), fai movelas posicións.

2) Apelar á autoridade anónima. Isto é da mesta natureza que o rumor, "alguén dixo que...", "un estudo afirma que...", sen facer referencia ao autor, ou a obra, ou a orixe de tal traballo de investigación.

3) Apelar á "práctica común". Nesta terra levabase motio aproveitar ata o derradeiro vago que quedaba na viña, e colleitalos antes de que chegaran á súa máxima madurez non vaia ser que chovera. Eu discutín algo cunha persoa, que non ven ao caso, "mira que en Francia, e na Rioja non se fai así, escollen os mellores cangallos e deixanos madurar ben para que o viño colla alcool". A resposta era sempre "Non, aquí é practica común facelo así". Por sorte para mín, que o bebía a cotío, co tempo foi cambiando, iso sí, a base de facer viño augado e perdela colleita co paso dos meses.

4) Apelar á ignorancia de si mesmo. Estas falacias son do tipo "a min ninguén me demostrou que baterlle a un neno sexa malo, polo tanto unha zurra de cando en vez non lle ven mal". A personaxe coloca a carga da proba nos demais, os demais son os que teñen que demostrarlle, os libros teñen que abrirse e avantar en col del e moverllelos miolos para que entenda de maneira obxectiva a verdade ou falsidade da súa tese.

5) Apelar á incredulidade. Como exemplo ocorreseme unha que ten relación coa manada, "un corpo son millóns de átomos perfectamente organizadas, non pode ser que non haxa un deseñador que os organizou". O falante trata de mostrar unha realidade de tal impacto e complexidade que agache calquera posible discusión sobre a xénese de tal fenómeno.

6) Apelar ao diñeiro. Esta é moi do noso tempo (tanto tes tanto vales), basease de darlle a unha persoa con moitos cartos a presunción de veracidade, ou a un obxecto moi caro a condición de bó. Do tipo "o multimillonario "melapela" dixo que hai que reducir salarios en Bangladesh para mellorala productividade", automaticamente a súa opinión sae en medios de comunicación e a xente admite "si, ese pode falar, ese é alguén".

7) Apelar a unha crenza colectiva. En realidade esta é a base do poder, ideas compartidas por unha maioría da manada. Por exemplo "aquí todos cremos que María era virxe, agora ves ti de listo a inventarte teorias novas", o divertido "aquí" sería buscalos mecanismos, e a historia dos feitos reais, para conseguir que millóns de persoas se crean iso, sobre todo as propias mulleres... igual podíamos atopar sangue, suor, bágoas, torturas, sacrificios, propaganda, amor cándido, manada e poder, poder e poder. 

8) Apelar á probabilidade. "Hai centos de exércitos con miles de mandos militares e políticos polo tanto debe haber vida intelixente neles". Non se pode afirmar que exista vida intelixente nos exércitos baseándose na idea da cantidade de individuos ao mando que hai neles, alomenos debería haber un caso onde se rexistrase cientificamente que aí había vida intelixente (libre).

9) Apelar á novidade. Isto máis que falacia é ata cómico, hai unha tendencia a admitir como todo o novo como mellor, máis valioso ou máis verdadeiro, segundo de que se este a falar. Así perante a antesala da guerra do Iraque dician (os interesados no sí a guerra): "a vella Europa xa non vale, nós (os USA) somos unha civilización nova e polo tanto temos razón".

Visto o visto, non había armas de destrución masiva, non se soluciona o problema enerxético, meteronse nun puzo económico do que lles está custando sair, crearon un desastre humanitario que non parará de sangrar perante décadas e van consolidar outro estado "islámico" que será unha bomba para o futuro da zona, e para as mulleres modernas que alí viven e que estarán tremendo polas súa vidas.

10) Apelar á tradición.  Por exemplo, "Aquí é tradición despeñar un burro desde o campanario o un de abril, polo tanto non pode ter nada de malo". As tradicións débense peneirar, somos simios evolucionados, canto máis miramos atrás máis "salvaxe" é o comportamento que atopamos.

http://www.informationisbeautiful.net/visualizations/rhetological-fallacies/

Na primavera do 2013

No terreo laboral levo ata hoxe un periodo negro de catro ou cinco meses sen carga de traballo, cheo de inquedanza polo futuro, ata cheguei a pensar en pechala oficina en decembro e facer economía de resistencia durante un ano, mais voume facendo vello e xa non me deixo levar pola primeira arroutada que me pasa pola cabeza.

Agardo a que escampe, ou mellor ainda, tento ir cara adiante activamente, reconstruilo cesto e buscala froita madura. Non vai ser fácil, pero tampouco teño outra saída, cheguei ata aquí evitando evitando a submisión laboral máis ou menos fascistoide, paternalista, ou "profesional". A miña visión sobre a entrega dunha vida a un sistema escravista é negativa, a supervivencia e a vida en modo automata, lévase por diante a parte consciente, o dominio sobre o que un fai. 

Barallo a hipótese de que estamos nunha etapa da evolución cultural ainda semi-inconsciente, imos cegos cara adiante a toda velocidade (en modo obsesivo), e a realidade "danos rabia" pero non facemos nada por rectificar, esa realidade que se vai ir impondo pouco a pouco queiramos ou non. Esa realidade, que alviscamos cando morre alguén ser achegado de idade parecida a nosa. Máis ou menos para min ven sendo:

• Unha vida humana é finita, dura mais ou menos 80 anos de media, pero nada impide que acabe antes.
• Os recursos son finitos, a Terra é esférica.
• Temos a mesma orixe que animais e prantas.
• Renegar dos demáis leva a soidade.
• Obedecer cegamente leva a perderse a si mesmo.
• A vida humana digna necesita o desenrolo do seu "desexo" e do seu "pracer", necesita certo grao de "naturalidade" i "expontaneidade", certo grao de interés propio e certo grao de interés polos demáis. Un dificil coctel sen dúbida.

Baseándome nisto, é estúpido baseala existencia "na fecundación por pomba", nun "Creador vingativo que lle cedeu o bastón de mando ao feixista de turno", ou na "culpa por sermos malos malísimos na nosa orixe". Pódese maximizala autorealización persoal, pódese  maximizalo uso da "economía" como sistema para satisfacelas "necesidades humanas" e non como sistema de construción piramidal dunha nova "escravitude". Pódese mellorala liberdade humana, un mundo de "hipocritas" ou "medrosos" que negan a súa natureza ou seguen un fanático guión escrito por non se sabe quén, é absurdo, é unha vida absurda, si non hai pracer e liberdade a vida non ten sentido.

Fálase de liberdade e igualdade pola esquerda e pola dereita, a miña posición é que non se pode renunciar á liberdade persoal, e non se pode perdela igualdade de oportunidades, ou dito doutra maneira eu rexeito a Stalín, a Hitler, e o Feixismo Capitalista (no senso de que só importen os cartos que teñas no peto fronte a calquera outra consideración), non quero perdela liberdade de pensamento nin pola esquerda nin pola dereita, nin polo mercado laboral, teño dereito a ser unha persoa libre incluso nunha cadea de montaxe da Citroën, aínda que eles non o consideran así. (e neste punto remitome "a mina entrevista na Citroën" etiquetada en "vivencias").

Resumindo, a día de hoxe gustanme estes principios:

• Non pasa nada porque uns consigan máis riqueza que outros, pero a cobiza ameaza rompelo saco de onde todos comemos. Eu andiven sen un can no peto e non me pasou nada, estou orgulloso de buscarme a vida, pero non acepto que por non ter nada unha persoa teña que perdela integridade persoal sicolóxica ou físicamente, isto é unha aberración social.

• Unha persoa non pode ser libre si non recibe coñecemento e amor durante a súa infancia.

• O uso da saúde das persoas como un elemento de "control" e "represión" da súa liberdade persoal, obrigandoas a integrarse na cadea de cobiza polo diñeiro ante a posibilidade de quedar desamparados na atención médica, ten un punto de crueldade estúpida, ou cartos ou morte.

• Toda persoa debe poder escoller traballar en algo "remunerado", "non remunerado" ou non traballar, para isto debe existir un mínimo vital para todo aquel que non queira ir por ese camiño, só así a actividade basearase no "desexo", na "vitalidade" e non na "obriga" e na "necesidade". Hai moita xente que aporta  cousas valiosas aos demáis sen necesidade de ir detrás dos cartos, a modernidade persigue un obxectivo estúpido "facernos a todos cobizosos enfermos". Se a actividade saíse da "vontade natural" d persoa conseguiriase que non houbese "necesidade" de crear personalidades sumisas e sádicas para o funcionamento da maquinaria laboral.

• O reparto da riqueza entre os máis "apaixoados polos cartos" debería estar limitada aos excedentes de cubrilas condicións básicas da sociedade e endexamáis deberian pasar da liña vermella da "sostibilidade económica, medioambiental e social". Non se pode negala natureza humana, hai que darlle a carroña suficiente para que non se coman o tecido social.

• A sociedade debe ser aberta, é absurdo que aos postos de traballo ou dirección accedan persoas protexidas e promocionadas polos cartos ou polos contactos de seus pais, creanse tapóns que tupen as vias de osixenación e avance do que quere ser libre.

• Polo demáis, non matarás, non roubaras, non abusaras do próximo, son cousas evidentes do código civil, non fai falla inventar ningún "unicornio".

Gràndola, vila morena (esa emoción)

A semana pasada vín aos irmáns portugueses cantando a "Gràndola" no Parlamento Portugués, facendo calar coas súas voces o discurso do presidente e tiven que contelas bágoas. Foi a canción que quedou coma símbolo da Revolución dos caraveis e que permitiu a instauración da Democracia en Portugal.

Ogalla que a xente acabe entrando con carabeis nos Parlamentos e nos Bancos; aínda que non nos queiramos enteirar só depende de nós construir unha sociedade máis xusta.

¡Que os que teñan éxito desfruten do que consigan honradamente! pero non se pode "tolerar" que só haxa sitio para o 74% da poboación, e unha gran parte desta poboación activa vaia cara unhas condicións de case-excravitude pola única razón de seguir mantendo os mesmos "beneficios financieiros" para as persoas que se adiquen á sobrevalorada laboura da  "especulación".

Non podo negar que case choro ao velos, é unha mágoa díficil de levar saber que eses sentimentos tan fermosos, tan éticos, son logo transformados e destruidos no exercicio do poder. Acaso na historia de Xesús de Nazaré se fala de matar, torturar e discriminar? eu teño a impresión que non, pero a historia da Inquisición e da Igrexa Católica aí está, coma un monumento en pedra á fraxilidade da nosa psique.

Grândola, vila morena

Terra da fraternidade
O povo é quem mais ordena
Dentro de ti, ó cidade
Dentro de ti, ó cidade
O povo é quem mais ordena
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada esquina um amigo
Em cada rosto igualdade
Grândola, vila morena
Terra da fraternidade
Terra da fraternidade
Grândola, vila morena
Em cada rosto igualdade
O povo é quem mais ordena
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade
Jurei ter por companheira
Grândola a tua vontade
Grândola a tua vontade
Jurei ter por companheira
À sombra duma azinheira
Que já não sabia a idade

Reflexión material

Tódolos datos acumulados durante os derradeiros douscentos anos levannos a unha orixe incríbel: todo o que chamamos Universo observabel naceu, por así dícilo, nun espazo inferior a un átomo, é dicir, de case-nada, ou mesmo, como moitos atrevense a dicir: directamente da nada.

Todo é un devenir, nada permanece, nada é absoluto, todo é funcional, ninguén estivo antes eiquí, ninguén estará despois, e a nosa vida pódese ver como unha loita desesperada contra a nada, contra a nada da que vimos e a nada á que imos.

Os materialistas e os idealistas levan séculos en loita dialéctica, prevalece o espírito ou a materia?. A primeiros de século un home xenial veu a iguala-las cousas, cunha simple formula díxonos que masa i enerxía son equivalentes. Que quere dicir isto, que a materia sólida, líquida, e gaseosa son equivalentes á luz, a electricidade, á gravidade...todo canto hai no mundo é reducíbel e transformábel en enerxía nas condicións axeitadas.

O ideal e o material, posiblemente sexan conceptos equivalentes ou polos menos transformables un no outro, no senso de que todo ser en realidade é información, é unha "materialización de datos", unha apariencia, unha construcción atómica que se manifesta e que renova tódolos seus átomos ao longo da vida, é dicir, non está atada a un conxunto  concreto destes elementos, é a información que colle forma e "manda" sobre o entorno, unha información que figura momentanemente nunha molécula de ADN, unha información que se constrúe e depende do camiño que percorre, un querer ser por enriba do devir.

Intúo que nada é comprendido sen a súa historia, como pode o carbono ser diamante, antracita, grafito ou unha simple turba. Os que coñecen a "historia" de cada un dos minerais anteditos saben algo deles, pero a súa "historia" só existe na mente deses homes, o pasado xa non está para a materia, a materia só pode ser explicada, só pode ser comprendida, con "información", e sobre todo coa súa historia.

Eiquí reside o valor da honradez, da veracidade, da intuición, da ética, eiquí reside o valor de non enganarse a sí mesmo, é a única vía de atopalo ser das cousas, de aprender algo delas, e de nós mesmos, é a única maneira de vela nosa historia real, é a única maneira de escribila nosa "historia" doutra forma e non cair en eternos círculos de comportamento auto-destructivo.

O día que me dín conta de que a "estupidez" é en realidade unha "debilidade emocional" coma outra calquera, unha construcción vital que non está baseada na veracidade, un castelo no aire, unha estrofa inacabada, un facer sen sentido, quedei en certa paz cos demáis e comigo mesmo. A transmisión de certas crenzas e comportamentos,  o sermos na nosa orixe animais de "manada", o terror a soidade, en definitiva, a "historia" agachada debaixo do manto da "normalidade establecida", é o alicerce, tamén, da estupidez.

Somos unha obra inacabada, chea de debilidade, de defectos, de problemas, e seguramente ise é o motor que move o mundo (a falta), sempre queda algo que facer, que mellorar, que resolver. A "propaganda", a "mentira", e o "ruído" poden deixarnos perdidos no tempo, cegos diante do camiño a seguir.