Rir a gargalladas.

O meu fillo xa pasou dos cinco meses, xa ten bastante habilidade coas máns e desde hai xa dous meses sorrí a miúdo. Todo o vai aprendendo a partires dunha mente cada vez máis estimulada e desenrolada. O que me sorprende e me produce máis ledicia son os momentos nos que rí as gargalladas, cun son inocente e magnético, ante cousas que lle sorprenden ou lle resultan graciosas. Ante isto que se pode dicir, a vida crea os seus propios valores, as súas propias retribucións.

Outro aspecto sorprendente de rir as gargalladas con esa inocencia, e ledicia é que isto xa ven de fábrica, xa está no ser que nace, tanto no meu fillo como en tódolos que naceron desde hai moitos miles de anos. Esa inocencia que ven nos nosos xéns, esa capacidade de sorprendernos, de descubrir cousas que nos fan "gracia", a simpatía, a empatía, esas cousas que non poden ser trocadas por un monótono devalar de ideas racionais, ou por un sistema de presión construido sobre o illamento social dos que ven por sí mesmos. É triste o que se fixo con esta sustancia do noso ser ao longo da nosa historia, como se preferiu a dor e a guerra, sobre a simpatía e a convivencia.

Esa inocencia innata que todos traemos está máis preto da verdade que toda a enmerdada pantomima que lles agarda, por iso creo que hai que educar propondo hipóteses pero non impondo verdades a medias. Si de esa inocencia orixinal chega algo á madurez o mundo irá mellor.

Hai que deixar a ventana da mente aberta, fainos falla o aire fresco das mañáns de cando en vez.